97 lat temu, 1 grudnia 1918 roku szachownica lotnicza stała się znakiem polskiego lotnictwa wojskowego.
Biało-czerwona szachownica po raz pierwszy pojawiła się na samolotach jako godło osobiste pilota porucznika Stefana Steca, latającego w lotnictwie austriackim, a następnie polskim. Miała wówczas cztery pola, bez obwódek. Tak oznakowanym samolotem Stec przyleciał 15 listopada 1918 roku z meldunkiem z oblężonego Lwowa do Warszawy. Dowódca lotnictwa, ppłk Hipolit Łossowski uznał wówczas, że szachownica spełnia wszystkie kryteria, jakie powinien mieć znak przynależności państwowej: jest oryginalna, ma polskie barwy i łatwo można ją namalować na skrzydłach i kadłubie.
Znak rodzącego się w 1918 roku lotnictwa polskiego, został zdefiniowany na mocy zarządzenia z 1 grudnia 1918 roku przez Szefa Sztabu Generalnego WP (Rozkaz nr 38, poz. 204):
„(…) Wszystkie samoloty Wojsk Polskich mają być w najkrótszym czasie niżej podanym znakiem, w przepisanych miejscach, zaopatrzone (tu przedstawiono obraz szachownicy z jej wymiarami 60 × 60 cm: pole czerwone 30 cm i białe 30 cm ). Spełnienie rozkazu meldują wszystkie kadry lotnicze wprost do sztabu Generalnego Wojsk Polskich w Warszawie”.
Szachownica lotnicza – znak Sił Powietrznych Rzeczypospolitej Polskiej.
Przez lata swojego istnienia ten znak rozpoznawczy przechodził niewielkie korekty i przeobrażenia, jednak przez 97 lat swojego istnienia pojawiał się zawsze na samolotach wojskowych, za których sterami siedzieli polscy piloci.